Kolor czerwonemu winu nadają skórki ciemnych winogron. Skórki te są jednocześnie najbogatszym źródłem tanin.

Taniny są polifenolami pochodzenia roślinnego, które odnajdujemy nie tylko w skórkach rzeczonych, ale również w pestkach i szypułkach winogron. Ich obecnością, charakteryzują się przede wszystkim wina czerwone. Poziom tanin w jasnych (białych) szczepach winogron jest o wiele niższy niż w czerwonych (czarnych). Wyjątkiem jest tutaj friulianski, biały szczep endemiczny verduzzo friulano.

Innymi, najbardziej rozpowszechnionymi produktami spożywczymi, zwierającymi taniny są: herbata, sery, orzechy, ziarna kawy i niektóre owoce. Taniny są gorzkie, wysuszają usta i pozostawiają w nich specyficzny absmak.

Taniny są również charakterystyczne dla win, tak czerwonych, jak i białych, które starzone były w dębie, a w szczególności w beczkach wykonanych w 100% z nowego dębu francuskiego.

Powszechnie uznawane są one jako skuteczny środek anty-oksydacyjny, stanowiąc jednocześnie najlepszy, naturalny czynnik konserwujący. Z upływem lat, w miarę dojrzewania i starzenia wina, smak tanin łagodnieje, a wartość wina rośnie. Wpływają one nie tylko korzystnie na smak i bukiet dojrzałych win, ale również zdecydowanie poprawiają ich strukturę, zapewniając odpowiednie zrównoważenie. Wina o znaczącym potencjale starzenia, z reguły, posiadają wysoki poziom tanin.

Jednym więc z najważniejszych celów leżakowania win, jest ich starzenie dla zaokrąglenia smaku poprzez złagodzenie, z wiekiem, wpływu tanin.

Precyzyjnie taki właśnie efekt spodziewamy się uzyskać starannie przechowując najcenniejsze, czerwone wina latami w stosownych warunkach.

© Adam Stankiewicz